زهرا(س) در سال دهم بعثت، مادرش خدیجه(س) و عمویش ابوطالب(ع) را از دست داد. او در بین عمو های پدرش به حضرت ابوطالب و حضرت حمزه(ع)، علاقه فوق العاده ای داشت. پس از رحلت ابوطالب، همسر او فاطمه بنت الاسد(س) چونان مادری دلسوز به امور فاطمه(س) رسیدگی می کرد. در سالل دوم هجری، وقتی زهرا(س) همسر علی و عروس فاطمه بنت الاسد گردید، رشتة مودّت بین این دو محکم تر شد و طبعاً در رحلت فاطمه بنت الاسد در سال چهارم هجری، زهرا(س) بسیار محزون و گریان بود.

زهرا(س) در شهادت حمزه(ع) نیز در غمی بسیار سترگ برای پدر و همسرش شریک بود. او با عده ای از زنان مهاجر و انصار، به سمت مقبرة شهدای اُحٌد می رفت و به ویژه  در کنار قبر حمزه(ع) به سوگواری می پرداخت.

بعد از شهادت جعفربن ابی طالب(ع) که به جعفر طیّار معروف شد، به اتفاق پیامبر(ص) و امیرالمؤنین(ع) به خانة جفر و نزد همسرش اسماء بنت عمیس و فرزندان او رفت و به امر پدر، سه روز در خانه اسماء برای حاضرین طعام حاضر می نمود و به فرزندان جعفر طیّار و اسماء بنت عیس رسیدگی می کرد. و اسماء این زن مؤدب به ادب زهرایی، در روزهای غم و عزای فاطمه(س)، او را تنها نگذاشت. روزهایی که زهرا(س) با تن مجروح در بستر بیماری بود....

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: