سال سیزدهم بعثت، سال هجرت مسلمین از مکه به مدینه بود. پس از هجرت مسلمانان به مدینه، پیامبر(ص) آمادة خروج از مکّه شد و چون مشرکین تصمیم  به قتل حضرت گرفته بودند، لازم بود که پیامبر مخفیانه از مکه هجرت کند. به همین جهت در زمان موعود باید شخصی به جای در حجرة آن حضرت آن حضرت استراحت می نمود تا مشرکین که از دور خانه وی را زیر نظر داشتند، متوجه نشوند. این مأموریت آن قدر مهم بود که به جان رسول خدا(ص) بستگی داشت و طبعاً، شخصی که آن را بر عهده می گرفت، فدایی پیامبر بود و آیا جز علی(ع)، شخصی می توانست چنین طاقتی داشته باشد؟ علی(ع) را نمودند و این در حالی بود که امیرالمؤنین(ع) مأمور بود که چند روز پس از هجرت پیامبر(ص) به اتفاق فاطمة زهرا(س)، مادرش فاطمه بنت الاسد(س) و فاطمه دختر زبیر که این هر سه نفر در مکه بودند و نتوانسته بودند هجرت نمودند، مشرکین عصبانی، ایشان را محاصره کردند و شمشیر از نیام کشید. فاطمه بنت الاسد(س) نیز تأثیر کرده و شمشیر از نیام کشیده و رو به مشرکین فریاد زد: (( هر که می خواهد خونش ریخته شود، جلو بیاید!))

در این هنگام مشرکین که از فریاد شجاعانة حیدر وحشت کرده بودند، دست از محاصره کشیدند و راه را باز کردند و این چهار نفر به سلامت به سمت مدینه راه افتادند.

لبخند رضایت بر چهرة همراهان علی(ع) به ویژه زهرا(س) نمایان شد. اینجاست که باید گفت، علی جان، ای کاش در هنگام فریاد استغاثة زهرا(س) در پشت در سوخته نیز می توانستی از او دفاع کنی!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: